စားပြဲရွည္ၾကီးေပၚတြင္ တန္းစီခ်ထားသည္႕ သကၤန္းပရိကၡရာမ်ား၊ ေငြဖလားၾကီးထဲတြင္ ထိုးစိုးက္ထားသည္႕ ေငြပန္းခိုင္မ်ား၊ လ်ဴဖြယ္ပစၥည္း အစုစုကို ၾကည္ႏူးသည္႕ အၾကည္႕ျဖင္႕ ၾကည္႕ေနရင္းက
“ဟုတ္တယ္ ကိုသက္ဦး၊ ကိုသက္ဦးေျပာလာလို႕ စကာစပ္မိတုန္း နည္းနည္းေလာက္ေျပာခ်င္ေသးတယ္၊ ဘာလဲဆိုေတာ႕ ႏိုင္ငံေပါင္းစံု မွာ ေရာက္ေနတဲ႕ ျမန္မာ လူမ်ဳိးအခ်ဳိ႕ကအေၾကာင္းပဲ။ ႏိုင္ငံေတာ္က သင္ၾကားေပးလိုက္လို႕ အသိပညာရွင္၊ အတတ္ပညာရွင္ေတြ ျဖစ္လာၾကျပီဆိုရင္ ကိုယ္တတ္ထားတဲ႕ပညာေတြဟာ ဒီလိုဖြံျဖဳိးဆဲ ႏိုင္ငံေတြနဲ႕ မထိုက္တန္ဘူးလို႕ ယူဆထားပံုရၾကပါတယ္။ ဒီလိုႏိုင္ငံမ်ဳိးမွာ ေနရင္ ကိုယ္႕ဘ၀ဟာ ဘယ္လိုမွ မတိုးတတ္ႏိုင္ဘူး၊ မၾကီးပြားႏိုင္ဘူးလို႕ ထင္ေနၾကတာ။ တိုင္းၾကီးျပည္ၾကီးေတြမွာသြားျပီး၊ အေျခခ်လိုက္ပါမွ ကိုယ္႕ဘ၀ဟာလဲ ပိုျပီး အေရာင္ေတာက္လာမယ္၊ သာစဥ္ေျမးဆက္ အတြက္လဲ စိတ္ေအးရမယ္လို႕ ယံုၾကည္ေနၾကပံုရပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ ပညာသင္စရိတ္ ေလ်ာ္ေၾကးေလးေတြ ေပးျပီး ကိုယ္႕မိခင္ တိုင္းျပည္ကို ေျခနဲ႕ စံုကန္ျပီး ထြက္သြားၾကတာ ဘယ္နည္းေတာ႕လို႕လဲ ကိုသက္ဦးရဲ႕။ ၀မ္းနည္းစရာလည္းေကာင္းပါတယ္။
မ်က္စိအထူးကု ဆရာ၀န္ၾကီးလည္း ျဖစ္ေနျပီဆိုေတာ႕ ရာထူးမာန၊ ပညာမာနတို႕ကို အနည္းႏွင္႕အမ်ားငယ္ေပါင္းသူငယ္ခ်င္းထံ၌ ေတြ႕ရလိမ္႕မည္ဟု ကိုသက္ဦး ေမွ်ာ္လင္႕ျပီးျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္အထင္ႏွင္႕အျမင္ လြဲေနရသည္။ ငယ္စဥ္အလယ္တန္းဆင္႕ ၊ အထက္တန္းဆင္႕ က ရင္းရင္းႏွီးႏွီးေပါင္းသင္းလာသည္႕ ကိုသန္႕ဇင္ႏွင္႕မည္သို႕မွ် မထူးျခား။ ႏိုင္ငံျခားတိုင္းျပည္မ်ား၌ အျခားရနံ႕မ်ား မေရာယွက္ဘဲ ျမန္မာ႕ရနံ႕ သန္႕သန္႕ေလး ထံုသင္းေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။
“အေ၀းေရာက္ ျမန္မာေတြရဲ႕ ငါးပိအလြမ္း၊ မုန္႕ဟင္းခါးအလြမ္း၊ ေရႊတိဂံုအလြမ္းေတြကို စာေတြထဲမွာေတာ႕ ဖက္ဖူးပါတယ္ ကိုသန္႕ဇင္၊ တိုင္းၾကီးျပည္ၾကီးမွာေန၊ တိုင္းၾကီးျပည္ၾကီးေရေသာက္ျပီး ၾကီးပြားတိုးတတ္ေနၾကေပမဲ႕ ျမန္မာ႕ အစားအစာ၊ ျမန္မာ႕ဓေလ႕စရိုက္၊ ျမန္မာ႕ယဥ္ေက်းမူ႕ကိုေတာ႕ အျမဲတမ္းတေအာက္ေမ႕ေနပါတယ္လို႕ေျပာေနၾကတာဟာ သက္သက္မဂၤလာယူျပီးေျပာေနၾကတာမ်ားလားလို႕ေတာင္ တစ္ခါတစ္ခါ ထင္လိုက္မိေသးတယ္။ အျခားႏိုင္ငံသားအျဖစ္ခံယူ၊ အျခားႏိုင္ငံရဲ႕ဘာသာကို အျပီးအပိုင္ကူးေျပာင္း၊ အျခားႏိုင္ငံရဲ႕အက်ဳိးကို ထမ္းရြက္ေနမွေတာ႕ ကိုယ္႕ရဲ႕မိခင္တိုင္းျပည္ကို အလြမ္းေတြဘာေတြ သယ္မေနပါနဲ႕ေတာ႕လို႕ေတာင္ ေျပာလိုက္ခ်င္ျပီ ကိုသန္႕ဇင္ေရ။ လူမ်ဳိးကိုခ်စ္တဲ႕ စိတ္ေလးရိွရင္ ဒီလိုဘယ္လုပ္ၾကမလဲ၊ အခုဟာကုိယ္႕ကိုယ္ကို ပိုခ်စ္ျပီး ကိုယ္ေကာင္စားေရးအတြက္ပဲ စဥ္းစားေနၾကတာဆိုေတာ႕…”
လက္ဖက္အုပ္ထဲမွ လက္ဖက္သုပ္ကို ျမိန္ရည္ယွက္ရည္စားလိုက္၊ ေရေႏြးၾကမ္းေသာက္လိုက္ျဖင္႕ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ လုပ္ရင္းက….
“ဒီတစ္ေခါက္ ျမန္မာျပည္ကို ျပန္ေရာက္ေတာ႕ ကိုယ္သေဘာက်တဲ႕ အမ်ဳိးသားေဆာင္ပုဒ္တစ္ခုကို သြားေတြ႕လိုက္တယ္ကိုသက္ဦးရဲ႕၊ ဘာလဲဆိုေတာ႕ အမိျမန္မာႏုိင္ငံကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးပါ။ ျပည္႕အင္အားသည္ ျပည္တြင္းမွာသာရိွသည္။ စည္းကမ္းရိွမွ တိုးတတ္မည္တဲ႕ အခုကုိယ္တို႕ေျပာေနတဲ႕အေၾကာင္းအရာေတြဟာ အဲဒီေဆာင္ပုဒ္နဲ႕ တိုက္ရိုက္အက်ဳံး၀င္ေနတာေတြ႕ရတယ္။ ဘာပညာမွ မတတ္တဲ႕ ဆန္ကုန္ေျမေလး ဖိုးသမားတစ္ေယာက္၊ ဒါမွမဟုတ္ ေတာေခါင္ေခါင္မွာေနတဲ႕ ျမန္မာလူမ်ဳိးတစ္ေယာက္က ႏိုင္ငံျခားထြက္မယ္လိုက ကိုသက္ဦးေျပာသံၾကားဖူးသလား။ ပညာတတ္ေတြပဲ ထြက္သြားတာကိုေတြ႕ေနရတယ္မဟုတ္လား။ ႏိုင္ငံျခားတိုင္းျပည္ အႏွံ႕မွာေရာက္ေနတဲ႕ ပညာတတ္ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြရဲ႕ အင္းအားဟာ မနည္းေတာ႕ဘူး ကိုသက္ဦးရဲ႕။ အဲဒီအင္အားေတြဟာ အမိျမန္မာျပည္ရဲ႕ အင္အားေတြ ျဖစ္လာႏိုင္ပါအံုးမလား၊ မျဖစ္လာႏိုင္ေတာ႕ဘူး။ ကိုယ္႕ကို အေမရိကန္မွာ ရိွတဲ႕ မိတ္ေဆြေတြက သူတို႕လို လာျပီး အေျခခ်ဖို႕ အၾကိမ္ၾကိမ္ေခၚၾကတယ္။ ကိုယ္ကေတာ႕ ခပ္ျပံဳျပံဳးေလးပဲေခါင္းခါျပလိုက္တယ္။ ကိုယ္တတ္ထားတဲ႕ပညာရပ္ေတြနဲ႕ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြရဲ႕ မ်က္စိအျမင္ကို ပိုျပီး က်ယ္လာေအာင္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ စြမ္းေဆာင္ရဦးမယ္လို႕ စိတ္ထဲကေနျပီးေျပာလိုက္တယ္ကြာ”
“ဂုဏ္ယူပါတယ္ ကိုသန္႕ဇင္ရာ….ကိုသန္႕ဇင္တို႕လို ပညာတတ္ေတြ က ေရွ႕ကေန မားမားမတ္မတ္ ရပ္တည္ေပးမွ အဘက္ ဘက္က တိုးတတ္ဖို႕ အရွိန္္ယူေနတဲ႕ တိုင္းျပည္အတြက္လဲ တစ္အားပါပဲ။”
မီးဖိုေဆာင္ ေနာက္ဘက္ဆီမွ ဆႏြမ္းမကင္း ေက်ာက္ေက်ာထိုးေနသည္႕ အဖြဲ႕သားေတြ အုန္းအုန္းကၽြတ္ကၽြတ္ အသံေတြၾကားေနရသည္။ အခန္းေထာင္႕တစ္ေနရာတြင္ စီထပ္ထားသည္႕ အလ်ဴပြဲလာ ပရိသက္မ်ားကမ္းရန္ ယြန္းဗ်ပ္မ်ားက အထပ္လိုက္။
No comments:
Post a Comment