“အစ္ကို”
“ဆို”
ေက်ာင္းက ျပန္လာသည္႕ ဇနီးသည္ ဆင္႕ခ်ဴိ၏ မိွဳရသည္႕ မ်က္ႏွာေပးေၾကာင္႕ တစ္ခုခုေတာ႕ တစ္ခုခုပဲဟု ကိုသက္ဦးထင္လိုက္သည္။ ယိုးဒယားျခင္းစိမ္းထဲမွ ထုတ္လိုက္သည္႕ ထူးထူးျခားျခား ၾကီးမားေသာ အလ်ဴမဂၤလာဖိတ္စာကို ျမင္လိုက္ကတည္းက ေသခ်ာျပီဟု ကိုသက္ဦးတြက္လိုက္မိျပီ။
“ဒီမွာ ၾကည္႕ပါအံုး အစ္ကုိရယ္။ မမခင္ကိုယ္တိုင္ ေက်ာင္းထိေအာင္ လာဖိတ္သြားတာ။ ဒီဖိတ္စာ တစ္ေစာင္ကိုက တစ္ဆယ္ေက်ာ္က်တယ္တဲ႕။ ဒါေလးက အလ်ဴလွည္႕လိုက္ဖို႕ ဖိတ္စာ။ အစ္ကို နဲ႕ ခ်ဴိတို႕စံုတြဲ လိုက္ျဖစ္ေအာင္ လိုက္ရမယ္တဲ႕။”
“လိုက္ရံုေပါ႕ခ်ဴိရဲ႕၊ ငယ္ငယ္ကတည္းက ေဆြမ်ဳိးေတြလို ခင္လာၾကတာဆိုေတာ႕ ဘာခက္တာမွတ္လို႕”
“ေဟာ...အစ္ကိုကေတာ႕ လြယ္လြယ္ေျပာျပီ။ ဘာခက္တာမွတ္လို႕တဲ႕။ ခက္တယ္အစ္ကိုရဲ႕ ခက္တယ္။ ခ်ဴိမွာ ဒီေန႕တစ္ရက္လံုး စာသင္ရတာ စိတ္ကို မေျဖာင္႕ဘူး။ ဘယ္လို ၾကံရမယ္ဆုိတာ စဥ္းစားရလြန္းလို႕ ေခါင္းေတြကို ပူလို႕။ အစ္ကို ျမင္တယ္မဟုတ္လား။ ခ်ဳိတို႕ျမိဳ႕မွာျဖစ္ေနတဲ႕ အလ်ဴလွည္႕စတိုင္က ၊ ဘယ္လိုေျပာရမလဲ ဆိုေတာ႕ အလွျပပြဲ၊ အဲ....ဖက္ရွင္ျပပြဲလို႕ ေခၚမလား။ ၾကြားပြဲၾကီးလို႕ပဲ ေခၚမလား။ အခ်ဴိ႕အလ်ဴရွင္ေတြဆိုရင္ သူတို႕ အလ်ဴလွည္႕ပြဲမွာ ေရႊႏွစ္ဆယ္သား အနည္းဆံုး ၀တ္ႏိုင္တဲ႕သူကိုမွ ေရြးဖိတ္တာတဲ႕ အစ္ကိုရဲ႕။ ဟုတ္ေတာ႕လည္း ဟုတ္ေနသလိုပဲေနာ္။ အလ်ဴလာၾကည္႕တဲ႕ ပရိသက္ကလည္း ျမိဳ႕လံုးကၽြတ္နီးပါးဆိုေတာ႕ ဘယ္သူေတြဘာ၀တ္ထားတယ္ ဘယ္သူေတြဘယ္ေလာက္၀တ္ႏိုင္တယ္၊ ဘယ္စံုတြဲကၾကည္႕လို႕ အေကာင္းဆံုး ဆိုတာေလာက္ကိုပဲ ဦးစားေပးၾကည္႕ၾကတာမဟုတ္လား။ လ်ဴဖြယ္ပစၥည္းကိုၾကည္႕ျပီး သာဓုအႏုေမာဒနာ ေခၚတဲ႕လူက နည္းနည္း ေလာက္ပါတာ။”
ဇနီးသည္၏ ေ၀ဖန္သလိုလို အားက်သလိုလို ေျပာသြားသည္႕ စကားေတြနားေထာင္ျပီး ကိုသက္ဦးတစ္ေယာက္ ေခတ္အလ်ဴ ဆိုသည္႕ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ဖက္လိုက္ရသည္။ ခံစားလိုက္ရသည္။ ဦးတည္ခ်က္က ဘာလဲဆိုတာ ေရးေရးေလး သေဘာေပါက္ေနေပမယ္႕ အတိအက်ေတာ႕ မသိရေသး။
“ခ်ဳိ႕ဟာကလည္း ေရွ႕ေနမယားလို႕ မေျပာရဘူး။ ေကြ႕ခါ ပက္ခါနဲ႕ ေလွ်ာက္လဲခ်က္ေတြ ေပးေနတုန္းပါလား။ လိုရင္း တိုရွင္းေလ လုပ္စမ္းပါဦး။”
“လာမွာေပါ႕ အစ္ကို။ ခ်ဴိက ဘာပဲေျပာေျပာ အထက္တန္းျပဆရာမတစ္ေယာက္။ အစ္ကိုကလဲ တရားရံုးခ်ဴပ္ေရွ႕ေန။ သူ႕ဟာနဲ႕ သူေတာ႕ အဆင္႕အတန္းေလး ရိွေသးတာပဲ။ ဘြဲ႕ယူတုန္းက ခ်ဴပ္ဖူးတဲ႕ ေငြဇာျပင္၀တ္စံုအျဖဴက ခုေခတ္နဲ႕ ဘယ္လိုမွ မကိုက္ေတာ႕ဘူး။ ခ်ဴိ႕ဆီမွာရိွတဲ႕ အေကာင္းဆံုး ခ်ိတ္လံုခ်ည္ကလည္း အပြဲပြဲ တိုးထားေတာ႕ ရိုးအီလို႕ေနျပီ။ သူမ်ားေတြလို ေျခာက္ေထာင္၊ ခုနစ္ေထာင္တန္ထိ မေမွ်ာ္မွန္းရဲပါဘူး အစ္ကိုရယ္။ အခုေခတ္စားေနတဲ႕ ဇင္းမယ္ေလာက္ေတာ႕ မျဖစ္ ျဖစ္တဲ႕နည္းနဲ႕ စြန္႕စားရေတာ႕မယ္ ထင္တယ္။ မမခင္တို႕ မ်က္ႏွာကလည္း ရိွေသးတယ္ မဟုတ္လား။ အဲဒါေက်ာင္းက ဆင္းဆင္းခ်င္း စိန္စိန္တို႕ ဆိုင္ကို၀င္ေလ႕လာျပီးျပီ။ ဇင္းမယ္က ေထာင္႕ငါးရာ၊ ဆြစ္ဇာလန္ဇာေတြထိ မလုပ္ႏိုင္ေတာ႕ ဘူး။ မွန္ဇာက နွစ္ထပ္ခ်ဴပ္ရင္ ႏွစ္ရာငါးဆယ္ေလာက္ရိွတယ္တဲ႕။ ျခံဳဖို႕ပ၀ါက တစ္ရာ႕ငါးဆယ္ေလာက္ဆိုေတာ႕ ေငြစုေငြေခ်းက ႏွစ္ေထာင္ေလာက္ေတာ႕ အနည္းဆံုးေခ်းမွထင္တယ္။ ေနာ္အစ္ကို ....ေနာ္...။ ဒါေတာင္ ခ်ဴပ္ခ၊ အလွျပင္ခ မပါေသးဘူး။ အလ်ဴေငြ ထည္႕ဖိုက်ေတာ႕ ဟိုတစ္ေန႕က အစ္ကို အမူ႕လိုက္ခ ရထားတဲ႕ ေငြငါးရာ ရိွေနေသးလို႕ ေတာ္ေတာ႕တယ္။”
ဇနီးသည္၏ အဆင္႕ဆင္႕ ရွင္းျပသြားပံုကို သံုးသပ္ရင္း ဟုတ္ေပါ႕ ဟုတ္တာေပါ႕ဆိုျပီး ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ လုပ္ရံုမွအပ ကိုသက္ဦး ဘာမွ် ေျပာစရာ မရိွ။ ဇနီးသည္ ဆက္လာမည္႕ စကားကို နားစြင္႕ေနလိုက္သည္။
“အတြက္ေတာ႕ အဆင္ေျပသြားျပီ ထားပါေတာ႕။ အစ္ကို႕အတြက္က ၀တ္ေနက် ေရႊဖလားေရာင္ ရခုိင္လံုခ်ည္ၾကီးနဲ႕ေတာ႕ မျဖစ္ေသးဘူး။စတစ္ေကာ္လာအျဖဴ တိုက္ပံုအျဖဴ ရိွျပီးျပီပဲ ထားေတာ႕။ ပုဆိုးက အခု၀တ္ေနၾကတဲ႕ ပိုးေယာေလာက္ေတာ႕ .....။ ေၾသာ္..ပိုးေယာဆိုမွ အစ္ကို႕သူငယ္ခ်င္း ကို၀င္းစိန္တို႕ အလ်ဴတုန္းက သူ၀တ္တဲ႕ ခရမ္းေရာင္ပိုးေယာကို ငွားလိုက္ရေအာင္၊ ဟုတ္ျပီ၊ ဟုတ္ျပီ၊ ခ်ဴိဖို႕လည္း ခရမ္းေရာင္ကိုပဲ ေရြးလိုက္ေတာ႕မယ္။ ဒါမွ ခ်ဴိတို႕စံုတြဲ လူအၾကည္႕ ခံရဆံုးျဖစ္မွာ။ အစ္ကို႕ညီမ ျဖဴသဲဆီမွာ ဖန္ေဒါက္ျမင္႕ခရမ္းေရာင္ေလးရိွတယ္။လက္၀တ္လက္စားသံုးဆယ္သားေလာက္ကိုေတာ႕ ေယာက္ခမၾကီးဆီက အစ္ကို ယူေပးေပေတာ႕...ဟင္း...ဟင္း...။ ခုလိုက်ေတာ႕လည္း အစစ အရာရာ အဆင္ေျပသြားျပန္ေရာ။”
အလ်ဴပြဲအတြက္ စိတ္အခက္အခဲေတြ႕ေနသည္႕ ဇနီးသည္၏ တဟင္းဟင္း ရယ္သံၾကားမွ ကိုသက္ဦးပါေရာေရာင္၍ စိတ္လက္ေပါ႕ပါးသြားရေတာ႕သည္။
“ေၾသာ္..အစ္ကို႕ ကိုေျပာဖို႕ တစ္ခုက်န္ေနေသးတယ္။ မမခင္က ျပန္ခါနီး အထပ္ထပ္မွာသြားလိုက္ေသးတယ္။ လွလွပပ ေလးအစြမ္းကုန္ လုပ္ခဲ႕ေနာ္တဲ႕။ ဗီြဒီယို ရိုက္မွာ ၊ မႏၱေလးကအဖြဲ႕ေတြ ေခၚထားတယ္တဲ႕။”
“ဆို”
ေက်ာင္းက ျပန္လာသည္႕ ဇနီးသည္ ဆင္႕ခ်ဴိ၏ မိွဳရသည္႕ မ်က္ႏွာေပးေၾကာင္႕ တစ္ခုခုေတာ႕ တစ္ခုခုပဲဟု ကိုသက္ဦးထင္လိုက္သည္။ ယိုးဒယားျခင္းစိမ္းထဲမွ ထုတ္လိုက္သည္႕ ထူးထူးျခားျခား ၾကီးမားေသာ အလ်ဴမဂၤလာဖိတ္စာကို ျမင္လိုက္ကတည္းက ေသခ်ာျပီဟု ကိုသက္ဦးတြက္လိုက္မိျပီ။
“ဒီမွာ ၾကည္႕ပါအံုး အစ္ကုိရယ္။ မမခင္ကိုယ္တိုင္ ေက်ာင္းထိေအာင္ လာဖိတ္သြားတာ။ ဒီဖိတ္စာ တစ္ေစာင္ကိုက တစ္ဆယ္ေက်ာ္က်တယ္တဲ႕။ ဒါေလးက အလ်ဴလွည္႕လိုက္ဖို႕ ဖိတ္စာ။ အစ္ကို နဲ႕ ခ်ဴိတို႕စံုတြဲ လိုက္ျဖစ္ေအာင္ လိုက္ရမယ္တဲ႕။”
“လိုက္ရံုေပါ႕ခ်ဴိရဲ႕၊ ငယ္ငယ္ကတည္းက ေဆြမ်ဳိးေတြလို ခင္လာၾကတာဆိုေတာ႕ ဘာခက္တာမွတ္လို႕”
“ေဟာ...အစ္ကိုကေတာ႕ လြယ္လြယ္ေျပာျပီ။ ဘာခက္တာမွတ္လို႕တဲ႕။ ခက္တယ္အစ္ကိုရဲ႕ ခက္တယ္။ ခ်ဴိမွာ ဒီေန႕တစ္ရက္လံုး စာသင္ရတာ စိတ္ကို မေျဖာင္႕ဘူး။ ဘယ္လို ၾကံရမယ္ဆုိတာ စဥ္းစားရလြန္းလို႕ ေခါင္းေတြကို ပူလို႕။ အစ္ကို ျမင္တယ္မဟုတ္လား။ ခ်ဳိတို႕ျမိဳ႕မွာျဖစ္ေနတဲ႕ အလ်ဴလွည္႕စတိုင္က ၊ ဘယ္လိုေျပာရမလဲ ဆိုေတာ႕ အလွျပပြဲ၊ အဲ....ဖက္ရွင္ျပပြဲလို႕ ေခၚမလား။ ၾကြားပြဲၾကီးလို႕ပဲ ေခၚမလား။ အခ်ဴိ႕အလ်ဴရွင္ေတြဆိုရင္ သူတို႕ အလ်ဴလွည္႕ပြဲမွာ ေရႊႏွစ္ဆယ္သား အနည္းဆံုး ၀တ္ႏိုင္တဲ႕သူကိုမွ ေရြးဖိတ္တာတဲ႕ အစ္ကိုရဲ႕။ ဟုတ္ေတာ႕လည္း ဟုတ္ေနသလိုပဲေနာ္။ အလ်ဴလာၾကည္႕တဲ႕ ပရိသက္ကလည္း ျမိဳ႕လံုးကၽြတ္နီးပါးဆိုေတာ႕ ဘယ္သူေတြဘာ၀တ္ထားတယ္ ဘယ္သူေတြဘယ္ေလာက္၀တ္ႏိုင္တယ္၊ ဘယ္စံုတြဲကၾကည္႕လို႕ အေကာင္းဆံုး ဆိုတာေလာက္ကိုပဲ ဦးစားေပးၾကည္႕ၾကတာမဟုတ္လား။ လ်ဴဖြယ္ပစၥည္းကိုၾကည္႕ျပီး သာဓုအႏုေမာဒနာ ေခၚတဲ႕လူက နည္းနည္း ေလာက္ပါတာ။”
ဇနီးသည္၏ ေ၀ဖန္သလိုလို အားက်သလိုလို ေျပာသြားသည္႕ စကားေတြနားေထာင္ျပီး ကိုသက္ဦးတစ္ေယာက္ ေခတ္အလ်ဴ ဆိုသည္႕ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ဖက္လိုက္ရသည္။ ခံစားလိုက္ရသည္။ ဦးတည္ခ်က္က ဘာလဲဆိုတာ ေရးေရးေလး သေဘာေပါက္ေနေပမယ္႕ အတိအက်ေတာ႕ မသိရေသး။
“ခ်ဳိ႕ဟာကလည္း ေရွ႕ေနမယားလို႕ မေျပာရဘူး။ ေကြ႕ခါ ပက္ခါနဲ႕ ေလွ်ာက္လဲခ်က္ေတြ ေပးေနတုန္းပါလား။ လိုရင္း တိုရွင္းေလ လုပ္စမ္းပါဦး။”
“လာမွာေပါ႕ အစ္ကို။ ခ်ဴိက ဘာပဲေျပာေျပာ အထက္တန္းျပဆရာမတစ္ေယာက္။ အစ္ကိုကလဲ တရားရံုးခ်ဴပ္ေရွ႕ေန။ သူ႕ဟာနဲ႕ သူေတာ႕ အဆင္႕အတန္းေလး ရိွေသးတာပဲ။ ဘြဲ႕ယူတုန္းက ခ်ဴပ္ဖူးတဲ႕ ေငြဇာျပင္၀တ္စံုအျဖဴက ခုေခတ္နဲ႕ ဘယ္လိုမွ မကိုက္ေတာ႕ဘူး။ ခ်ဴိ႕ဆီမွာရိွတဲ႕ အေကာင္းဆံုး ခ်ိတ္လံုခ်ည္ကလည္း အပြဲပြဲ တိုးထားေတာ႕ ရိုးအီလို႕ေနျပီ။ သူမ်ားေတြလို ေျခာက္ေထာင္၊ ခုနစ္ေထာင္တန္ထိ မေမွ်ာ္မွန္းရဲပါဘူး အစ္ကိုရယ္။ အခုေခတ္စားေနတဲ႕ ဇင္းမယ္ေလာက္ေတာ႕ မျဖစ္ ျဖစ္တဲ႕နည္းနဲ႕ စြန္႕စားရေတာ႕မယ္ ထင္တယ္။ မမခင္တို႕ မ်က္ႏွာကလည္း ရိွေသးတယ္ မဟုတ္လား။ အဲဒါေက်ာင္းက ဆင္းဆင္းခ်င္း စိန္စိန္တို႕ ဆိုင္ကို၀င္ေလ႕လာျပီးျပီ။ ဇင္းမယ္က ေထာင္႕ငါးရာ၊ ဆြစ္ဇာလန္ဇာေတြထိ မလုပ္ႏိုင္ေတာ႕ ဘူး။ မွန္ဇာက နွစ္ထပ္ခ်ဴပ္ရင္ ႏွစ္ရာငါးဆယ္ေလာက္ရိွတယ္တဲ႕။ ျခံဳဖို႕ပ၀ါက တစ္ရာ႕ငါးဆယ္ေလာက္ဆိုေတာ႕ ေငြစုေငြေခ်းက ႏွစ္ေထာင္ေလာက္ေတာ႕ အနည္းဆံုးေခ်းမွထင္တယ္။ ေနာ္အစ္ကို ....ေနာ္...။ ဒါေတာင္ ခ်ဴပ္ခ၊ အလွျပင္ခ မပါေသးဘူး။ အလ်ဴေငြ ထည္႕ဖိုက်ေတာ႕ ဟိုတစ္ေန႕က အစ္ကို အမူ႕လိုက္ခ ရထားတဲ႕ ေငြငါးရာ ရိွေနေသးလို႕ ေတာ္ေတာ႕တယ္။”
ဇနီးသည္၏ အဆင္႕ဆင္႕ ရွင္းျပသြားပံုကို သံုးသပ္ရင္း ဟုတ္ေပါ႕ ဟုတ္တာေပါ႕ဆိုျပီး ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ လုပ္ရံုမွအပ ကိုသက္ဦး ဘာမွ် ေျပာစရာ မရိွ။ ဇနီးသည္ ဆက္လာမည္႕ စကားကို နားစြင္႕ေနလိုက္သည္။
“အတြက္ေတာ႕ အဆင္ေျပသြားျပီ ထားပါေတာ႕။ အစ္ကို႕အတြက္က ၀တ္ေနက် ေရႊဖလားေရာင္ ရခုိင္လံုခ်ည္ၾကီးနဲ႕ေတာ႕ မျဖစ္ေသးဘူး။စတစ္ေကာ္လာအျဖဴ တိုက္ပံုအျဖဴ ရိွျပီးျပီပဲ ထားေတာ႕။ ပုဆိုးက အခု၀တ္ေနၾကတဲ႕ ပိုးေယာေလာက္ေတာ႕ .....။ ေၾသာ္..ပိုးေယာဆိုမွ အစ္ကို႕သူငယ္ခ်င္း ကို၀င္းစိန္တို႕ အလ်ဴတုန္းက သူ၀တ္တဲ႕ ခရမ္းေရာင္ပိုးေယာကို ငွားလိုက္ရေအာင္၊ ဟုတ္ျပီ၊ ဟုတ္ျပီ၊ ခ်ဴိဖို႕လည္း ခရမ္းေရာင္ကိုပဲ ေရြးလိုက္ေတာ႕မယ္။ ဒါမွ ခ်ဴိတို႕စံုတြဲ လူအၾကည္႕ ခံရဆံုးျဖစ္မွာ။ အစ္ကို႕ညီမ ျဖဴသဲဆီမွာ ဖန္ေဒါက္ျမင္႕ခရမ္းေရာင္ေလးရိွတယ္။လက္၀တ္လက္စားသံုးဆယ္သားေလာက္ကိုေတာ႕ ေယာက္ခမၾကီးဆီက အစ္ကို ယူေပးေပေတာ႕...ဟင္း...ဟင္း...။ ခုလိုက်ေတာ႕လည္း အစစ အရာရာ အဆင္ေျပသြားျပန္ေရာ။”
အလ်ဴပြဲအတြက္ စိတ္အခက္အခဲေတြ႕ေနသည္႕ ဇနီးသည္၏ တဟင္းဟင္း ရယ္သံၾကားမွ ကိုသက္ဦးပါေရာေရာင္၍ စိတ္လက္ေပါ႕ပါးသြားရေတာ႕သည္။
“ေၾသာ္..အစ္ကို႕ ကိုေျပာဖို႕ တစ္ခုက်န္ေနေသးတယ္။ မမခင္က ျပန္ခါနီး အထပ္ထပ္မွာသြားလိုက္ေသးတယ္။ လွလွပပ ေလးအစြမ္းကုန္ လုပ္ခဲ႕ေနာ္တဲ႕။ ဗီြဒီယို ရိုက္မွာ ၊ မႏၱေလးကအဖြဲ႕ေတြ ေခၚထားတယ္တဲ႕။”
No comments:
Post a Comment