ဘုတ္ေကဆီဆမ္း
ကေလးမ်ားသည္ ကစားနည္း တစ္မ်ဳိးျပီး တစ္မ်ဳိး ေျပာင္းလဲျပီး ကစားၾကရာ မၾကာမီ ဆာေလာင္ၾကသည္။ ကေလးအမ်ားစုမွာ စားစရာ မပါေပ။ ပါေသာကေလးမ်ားမွာလည္း သာမန္စာစရာထက္ ရွာရွာေဖြေဖြလုပ္ျပီး စားရေသာ အရာကိုမွ မက္ေမာၾကေလသည္။
သို႕အတြက္ လူၾကီးတစ္ေယာက္ေယာက္က ဦးေဆာင္ျပီး ဘုတ္ေကဆီဆမ္း ကစားၾကမယ္ေဟ႕ ၊ “မန္က်ည္းရြက္ခူးေျခၾက” ဟု ေျပာသည္။ ကေလးအမ်ား ေပ်ာ္ရႊင္စြာျဖင္႕ မန္က်ည္းရြက္ခူးၾကသည္။ သူတို႕အရပ္ႏွင္႕ မီေသာ မန္က်ည္းပင္ငယ္မ်ားမွာ သူတို႕လက္ခ်က္ေၾကာင္႕ ငံုးငံုးတိုေနျပီ။
ငံုးငံုးမတိုေစဦးေတာ႕ အရြက္နည္းေနျပီ။ သို႔ေသာ္ အခ်ဳိ႕ကေလးမ်ားသည္ မေယာင္မလယ္ ကပ္သြားကာ လူၾကီးအလစ္၌ ခူးဆြတ္လာၾကသည္။ ကေလးအမ်ားစုကား မန္းက်ည္းပင္ၾကီးမွ ညြတ္က်ေနေသာ ကိုင္းမ်ားကို ဆြဲႏွိမ္ကာ ခူးၾက၏။ အၾကမ္းလည္းပါ၏ ၊ အႏုလည္း ပါ၏ ၊ ေျပာင္ေျပာင္စင္စင္လည္း ပါ၏ ၊ ဖုန္ေသာေသာႏွင္႕လည္းပါလာ၏
ကေလးၾကီးကား ေျပာင္းဖူးရြက္ျဖစ္ေစ ငွက္ေပ်ာရြက္ျဖစ္ေစ အသင္႕ရွာထားျပီး ေရာက္လာသမွ် မန္္းက်ည္းရြက္ကို လက္ခံထည္႕သို၏။ လူစံုေသာအခါ မန္းက်ည္းရြက္မ်ားကို ထုပ္သည္။ ရရာ ဘက္ေပါင္းစံုျဖင္႕ အထပ္ထပ္ထုပ္ရံုသာမက ခိုင္ခံ႕ေစရန္ ၾကိဳးျဖင္႕ ခ်ည္ေႏွာင္ေသး၏။
“ဘုတ္တြင္း ရွာၾကေဟ႕ ဘုတ္တြင္း“
ဤေနရာတြင္ “ဘုတ္” အေၾကာင္းကို ရွင္းလင္းရန္လိုပါလိမ္႕မည္။ ျမန္မာစကားပံုတြင္ “ဘုတ္” ႏွစ္မ်ဳိး ရိွပါသည္။
“ဘုတ္ကို က်ီးရိုေသ ၊ က်ီးကို ဘုတ္ရိုေသ”
“ဘုတ္ကဲ႕သို႕ ေနာက္ဆုတ္သည္”
ပထမ ဘုတ္မွာ ေန၀င္ရိုးရီ ဘုတ္ကအီ စသည္ျဖင္႕ေတးမ်ားကဗ်ာမ်ားတြင္ ပါ၀င္ေသာ ဘုတ္ငွက္ျဖစ္၏။ အရြယ္အစားမွာ ေတာက်ီးကန္းအရြယ္ ျဖစ္၍ သကၤန္းေရာင္ရိွသည္။
သို႕အတြက္ ျမတ္စြာဘုရား၏ သကၤန္းေတာ္အေရာင္ ရိွပါေပသည္ ဆိုကာ က်ီးကန္းက ဘုတ္ကို အရိုအေသျပဳ၏၊ ဘုတ္ကလည္း ျမတ္စြာဘုရား၏ သပိတ္ေတာ္ အေရာင္ရိွေသာ ငွက္ ဆိုကာ က်ီးကန္းကို အရိုအေသေပး၏၊၊ ဤသည္ကို အစြဲျပဳ၍ “ဘုတ္ကို က်ီးရိုေသ ၊ က်ီးကို ဘုတ္ရိုေသ” စကားပံု ျဖစ္ေပၚလာခဲ႕သည္ဟူေပ၏။
ဒုတိယ ဘုတ္အမ်ဳိးအစားမွာ ဖုန္ထဲတြင္ေနေသာ မႊားသတၱ၀ါတစ္မ်ဳိးျဖစ္ကာ၊ အရြယ္ေရာ အေရာင္ပါ ၾကမ္းပိုး ႏွင္႕ တူလွေပသည္။ မီးေတာင္ထိပ္၀သ႑န္ရိွေသာ ဖုန္တြင္းမ်ားထဲ၌ ေနသည္။ တြင္းအရြယ္အစားမွာ ဆယ္ျပားေစ႕ အ၀ုိင္းမွ က်ပ္ျပား၀ိုင္းအရြယ္အထိ၊ တြင္းပိုင္၏ အရြယ္ႏွင္႕လိုက္ေလ်ာေသာ အၾကီးအေသးရိွေပသည္။ သို႕အေစ မိုးမ်ားေသာ အရပ္၌ မႊားဘုတ္ကို ေတြ႕ရန္မလြယ္ကူပါ။
ကေလးမ်ားသည္ “စပါးက်ီးေအာက္၊ ပုတ္စင္ေအာက္” အစရိွေသာ နိမ္႕သည္႕ ေနရာမ်ားသို႕ ေလးဘက္ေထာက္ကာ ၀င္ၾကသည္။ဘုတ္တြင္းေတြ႕လွ်င္ ဘုတ္တြင္းထဲမွ ဖုန္မွဳန္႕မ်ား ကုန္စင္သြားေစရန္ ပါးစပ္ျဖင္႕ျဖည္းညင္းစြာ မွဳတ္ထုတ္၏။ သို႕ေသာ္ ဘုတ္က အဖမ္းမခံပါ။ က်န္ေသးေသာ ဖုန္ထဲသို႕ ေနာက္ဆုတ္ျပီး တိုး၀င္ေပ်ာက္ကြယ္သြားေလ၏။
ဘုတ္သည္ အျမဲတေစ ေနာက္ဆုတ္လ်က္ သြားလာလွဳပ္ရွားသျဖင္႕ “ဘုတ္ကဲ႕သို႕ ေနာက္ဆုတ္သည္” ဟူေသာ စကားပံုေပၚလာရျခင္း ျဖစ္ေပ၏။
ဘုတ္တြင္းထဲမွ ဘုတ္သည္ ေနာက္ဆုတ္ပုန္းခိုစရာ ေျမမွဳန္႕ ရိွေနသေရြ႕ ဆုတ္သြားသည္။ တိုး၀င္ ခိုေအာင္းစရာ မရိွေတာ႕မွ အမိခံသည္။ ဘုတ္ရွာေသာ ကေလးသည္ ဘုတ္ကို ယုယစြာ ဖမ္းလာခဲ႕ျပီး မန္းက်ည္းရြက္ထုပ္ ကိုင္ထားေသာ ကေလးၾကီး၏ လက္ထဲသို႕ ေပးအပ္သည္။
စားစရာကို ဆီဖမ္းေပးမည္႕ ဘုတ္ကို ရရိွျပီး။ ထိုဘုတ္အတြက္ တြင္းတစ္တြင္းတူးျပီး ဘုတ္ကို ထည္႕လိုက္သည္။ ထို႕ေနာက္ မန္က်ည္းရြက္ထုပ္ကို ထည္႕သြင္းကာ ေျမဖို႕သည္။ ေျမဖို႕ရင္းကလည္း “ဘုတ္ေကဆီဆမ္း” ဟု ေအာ္သည္။
“ဘုတ္ေကဆီဆမ္း”
“ဘုတ္မၾကီးက အိမ္မွာေန”
“ဘုတ္ကေလးက ဆီ၀ယ္သြား”
ေျမပံုကို လက္ျဖင္႕ ပုတ္ရံုျဖင္႕ အားမရသူက ဖေနာင္႕ျဖင္႕ ေပါက္သည္။ “ဘုတ္မၾကီးေရ ဆီရႊဲရႊဲဆမ္းေပးပါေနာ္” ေအာ္ျပန္သည္။
ထို႕ကဲ႕သို႕ လက္ျဖင္႕ ပုတ္သူကပုတ္၊ ဖေနာင္႕ျဖင္႕ ေပါက္သူက ေပါက္ေသာအခါ မန္းက်ည္းရြက္မ်ား က်ဳိးေက်ကုန္သည္။ က်ဳိးရာေက်ရာမွ အေရထြက္လာသည္။ ေျမေငြ႕ေၾကာင္႕လည္း ႏြမ္းျပီး အရည္ထြက္ျပန္သည္။ တေအာင္႕သာသာ ၾကာသည္႕အထိ ေစာင္႕ဆိုင္းျပီးေနာက္ ေျမၾကီးထဲမွ မန္းက်ည္းရြက္ထုပ္ကို ေဖာ္ကာ ေျဖၾကည္႕ၾကသည္။ ႏြမ္းေက်ေနေသာ မန္က်ည္းရြက္မ်ားမွ အရည္မ်ားမ်ားထြက္ေနလွ်င္ “ဆီေတြ အမ်ားၾကီးပဲ ဟ” ဆိုကာ တစ္ေယာက္တစ္လက္ ႏိူက္ယူျပီး စားၾကသည္။
ေစာင္႕ဆုိင္းခ်ိန္ တိုေတာင္းေသာေၾကာင္႕ျဖစ္ေစ၊ အက်ဳိးအေက် နည္းေသာေၾကာင္႕ျဖစ္ေစ အရည္ထြက္နည္းပါးလွ်င္ “ဘုတ္မၾကီးက ဆီနည္းနည္းေလးပဲ ဆမ္းေပတယ္၊ သိပ္ကပ္ေစးႏွဲ တာပဲေျပာၾကသည္။ မည္သို႕ပင္ ေျပာေစကာမူ ထိုမန္းက်ည္းရြက္ကို မစားဘဲ ေနေသာ ကေလးကာ မရိွေခ်။သို႕ေသာ္ ကေလးသူငယ္မ်ားအတြက္ သေရစာအမ်ဳိးမ်ဳိး ေပၚေပါက္လာ၍ တစ္ေၾကာင္း၊ က်န္းမာေရး အသိ ရိွစျပဳလာၾကျပီးျဖစ္၍ တစ္ေၾကာင္းေၾကာင္႕ ဘုတ္ေကဆီဆမ္း ေပ်ာ္ရႊင္ကစားနည္းမွာ ကြယ္ေပ်ာက္ခဲ႕ေခ်ျပီ။
ဆင္ျဖဴကၽြန္း ေအာင္သိန္း
