အခါတစ္ပါး အမတ္ႀကီးကာလီဒါသနဲ႔ ေဘာဇဘုရင္မင္းျမတ္တို႔ နန္းမေဆာင္အတြင္း ႏွစ္ဦးသားအတူထိုင္ၿပီး တိုင္းေရးျပည္္ေရးေဆြးေႏြးေနရာက အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္လာလို႔ ကာလီဒါက ေလွ်ာက္လိုက္တယ္။
“လူအပါအ၀င္ ခပ္သိမ္းေသာသတၱ၀ါေတြရဲ႕ အမွတ္သညာဟာ ထပ္ခါတလဲလဲျဖစ္တဲ့အရာေပၚမွာ အာရံုခံစား စြဲထင္သြားတတ္တဲ့သေဘာရွိတယ္၊ မုသားစကားတစ္ခုဟာလဲ ထပ္ခါတလဲလဲ ေျပာဖန္မ်ားလာရင္ သတၱ၀ါေတြရဲ႕ စိတ္ထဲမွာအမွန္လိုလို အထင္ေရာက္သြားတတ္တယ္”။
ဘုရင္ႀကီးက ကာလီဒါသကို ပညာစမ္းခ်င္တာနဲ႔ အဲဒီအဆိုကို သက္ေသမျပႏိုင္ရင္ မယံုႏိုင္ဘူးလို႔ အမိန္႔ရွိလိုက္တယ္။ ကာလီဒါသကလဲ အခ်က္အလက္မရွိ၊ သက္ေသမထူနိဳင္တဲ့စကားမ်ိဳးကို ေျပာရိုးထံုးစံမရွိတဲ့ ပညာရွိတစ္ေယာက္ပီပီ “မွန္လွပါ၊ ဒီအဆိုမွန္ကန္ေၾကာင္း က်ေနာ္မ်ိဳး သက္ေသထူႏိုင္ေၾကာင္းပါဘုရား”လို႔ ဦးတင္ေလွ်ာက္ထားလိုက္တယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္တစ္ေန႔မွာ ဘုရင္နဲ႔ အမတ္ႀကီးတို႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ သာမန္အရပ္သားအ၀တ္အစားေတြနဲ႔ နန္းေတာ္ထဲက တိတ္တဆိတ္ထြက္လာၿပီး ၿမိဳ႕အတြင္း၀င္လာခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီလိုလာခဲ့ၾကရာက လမ္းမွာသမင္အေသတစ္ေကာင္ပုခံုးေပၚထမ္းၿပီး ေတာထဲက ျပန္လာတဲ့ မုဆိုးတစ္ေယာက္ကို ကံအားေလွ်ာ္စြာေတြခ့ဲၾကတယ္။ ကာလီဒါသက ၀မ္းသာအားရနဲ႔ “ ၿမိဳ႕ထဲအထိ သြားစရာမလိုေတာ့ဘူး၊ ဒီေနရာမွာပဲ က်ေနာ့္စကားအတြက္ သက္ေသျပလို႔ရၿပီ” လို႔ ဘုရင္ႀကီးကိုေျပာလိုက္တယ္။ ဘုရင္ႀကီးလဲ ကာလီဒါသေလွ်ာက္ထားခ်က္ကို စိတ္၀င္တစားနားေထာင္ၿပီး ဘယ္လိုမ်ားသက္ေသျပမလဲဆိုတာကို သိခ်င္ေနတယ္။
သားေကာင္ပုခံုးထမ္းလာတဲ့ မုဆိုးအနားသြားၿပီး ကာလီဒါသက “ေဟ့လူ၊ ခင္ဗ်ားဘာျဖစ္လို႔ ေခြးအေသေကာင္ႀကီး ပုခံုးေပၚထမ္းလာရတာလဲ” လို႔ေမးလိုက္တယ္။ မုဆိုးက စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးျဖစ္ၿပီး “ဒါ ေခြးအေသေကာင္မဟုတ္ဘူးဗ်ာ့၊ သမင္၊ သမင္၊ အခုမွ ေတာထဲက ပစ္လာတဲ့ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္သမင္ဗ်ာ့”လို႔ ျပန္ေအာ္လုိက္တယ္။ ကာလီဒါသကလဲ “က်ဳပ္မ်က္စိကေတာ့ ေခြးအေသေကာင္လို႔ ျမင္တာပဲဗ်ာ့” ဆိုၿပီး ခပ္တည္တည္နဲ႔လွိမ့္လိုက္တယ္။ အဲလိုေျပာၿပီး ဘုရင္ႀကီးနဲ႔ ကာလီဒါသတို႔ဟာ အဲဒီမုဆိုးအရင္ သူသြားမည့္လမ္းေၾကာင္းအတိုင္းသြားၿပီး တစ္ေနရာမွာ အ၀တ္အစားေတြေျပာင္းလဲ၀တ္ဆင္၊ ရုပ္ေဖ်ာက္ၿပီး မုန္႔ဆိုးကို ေစာင့္ေနၾကတယ္။ ေတြ႔တဲ့အခါက်ေတာ့ ကာလီဒါက “ေဟ့မုဆိုးႀကီး၊ ခင္ဗ်ားက ဘာျဖစ္လို႔ ဆိတ္ကို သတ္ၿပီးထမ္းလာရတာလဲ၊ အဲဒါ ခင္ဗ်ားပိုင္တဲ့ဆိတ္ေကာ ဟုတ္ရဲ႕လား၊ သူမ်ားဟာဆိုရင္ တရားအစြဲခံေနရဦးမယ္ေနာ္” လို႔ေျပာလိုက္တယ္။ မုဆိုးလဲ စိတ္ဆိုးၿပီး “ခင္ဗ်ား ဘာေတြေလွ်ာက္ေျပာေနတာလဲ၊ ဒါ ဆိတ္မဟုတ္ဘူးဗ်ာ့၊ ေတာထဲက ပစ္လာတဲ့ သမင္၊ သမင္” လို႔ေျပာလိုက္တယ္။ ကာလီဒါသကလဲ အထက္မွာ သူေျပာတဲ့အတိုင္း “က်ဳပ္မ်က္စိကေတာ့ ဆိတ္အေသေကာင္လို႔ျမင္တာပဲဗ်ား” လို႔ျပန္ေျပာလိုက္ျပန္တယ္။
ဒါေပမဲ့ မုဆိုးစိတ္ထဲမွာေတာ့ “ခုနားကလမ္းမွာေတြ႔ခဲ့တဲ့ လူတစ္ေယာက္က ငါထမ္းလာတဲ့ သမင္အေသကို ေခြးအေသေကာင္လို႔ ေျပာတယ္။ အခုဒီလူက်ေတာ့ ဆိတ္အေသလို႔ေျပာေနျပန္ၿပီ၊ ငါထမ္းလာတာ သမင္ေကာဟုတ္ရဲ႕လား” လို႔ သံသယ၀င္သြားတယ္။ ကာလီဒါသနဲ႔ ဘုရင္ႀကီးလဲ မုဆိုးထက္ဦးေအာင္ ခပ္သြက္သြက္သြား၊ အ၀တ္အစားလဲ၊ ရုပ္ေဖ်ာက္ၿပီး မုဆိုးလာရာလမ္းေၾကာင္းေပၚက ေစာင့္ေနလိုက္ၾကတယ္။ မုဆိုးႀကီးအနားေရာက္လာတဲ့အခါက်ေတာ့ မသိေယာင္ေဆာင္ၿပီး “မုဆိုးႀကီး၊ ခင္ဗ်ားပုခံုးေပၚထမ္းလာတဲ့ ေတာ၀က္ႀကီးက အႀကီးႀကီးပါလား၊ ပိတ္သာခ်ိန္အေတာ္မ်ားမ်ားရမွာပဲေနာ္” လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ မုဆိုးႀကီးလဲ စိတ္မဆိုးေတာ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူ႔စိတ္ထဲမွာ ေၾကာက္လာတယ္။ သူထမ္းလာတဲ့ သမင္အေသေကာင္ကို လမ္းေတြ႔တဲ့လူတိုင္းက တစ္ေယာက္တစ္မ်ိဳးစီေျပာေနၾကတဲ့အေပၚမွာ ယံုၾကည္မူေတြ၀င္လာၿပီး သူထမ္းလာတဲ့အေကာင္ဟာ နာနာဘာ၀တစ္ေကာင္ေကာင္က အမ်ိဳးမ်ိဳးဖန္ဆင္းလိုက္လာတယ္လို႔ ထင္သြားတယ္။ အဲဒီလိုထင္လိုက္တာနဲ႔ ၾကက္သီးေမႊးညင္းေတြ ဘာေတြထၿပီး ထမ္းထားတဲ့ သမင္အေသေကာင္ကို ပစ္ခ်ၿပီး သူ႔အိမ္ကို တန္းေျပးေတာ့တာပါပဲ။
ကာလီဒါသလဲ ဘုရင္ႀကီးကိုလွည့္ၾကည့္လိုက္တယ္။ ဘုရင္ႀကီးလဲ ကာလီဒါသရဲ႕စကားကို ေထာက္ခံၿပီး “ထပ္ခါတလဲလဲ ေျပာဖန္မ်ားတဲ့ မုသားစကားတစ္ခြန္းဟာ လူေတြရဲ႕စိတ္ထဲမွာ အမွန္လို႔ ထင္ေယာင္ထင္မွားျဖစ္တတ္ပါလား” လို႔မွတ္ခ်က္ျပဳလိုက္တယ္။
“လူအပါအ၀င္ ခပ္သိမ္းေသာသတၱ၀ါေတြရဲ႕ အမွတ္သညာဟာ ထပ္ခါတလဲလဲျဖစ္တဲ့အရာေပၚမွာ အာရံုခံစား စြဲထင္သြားတတ္တဲ့သေဘာရွိတယ္၊ မုသားစကားတစ္ခုဟာလဲ ထပ္ခါတလဲလဲ ေျပာဖန္မ်ားလာရင္ သတၱ၀ါေတြရဲ႕ စိတ္ထဲမွာအမွန္လိုလို အထင္ေရာက္သြားတတ္တယ္”။
ဘုရင္ႀကီးက ကာလီဒါသကို ပညာစမ္းခ်င္တာနဲ႔ အဲဒီအဆိုကို သက္ေသမျပႏိုင္ရင္ မယံုႏိုင္ဘူးလို႔ အမိန္႔ရွိလိုက္တယ္။ ကာလီဒါသကလဲ အခ်က္အလက္မရွိ၊ သက္ေသမထူနိဳင္တဲ့စကားမ်ိဳးကို ေျပာရိုးထံုးစံမရွိတဲ့ ပညာရွိတစ္ေယာက္ပီပီ “မွန္လွပါ၊ ဒီအဆိုမွန္ကန္ေၾကာင္း က်ေနာ္မ်ိဳး သက္ေသထူႏိုင္ေၾကာင္းပါဘုရား”လို႔ ဦးတင္ေလွ်ာက္ထားလိုက္တယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္တစ္ေန႔မွာ ဘုရင္နဲ႔ အမတ္ႀကီးတို႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ သာမန္အရပ္သားအ၀တ္အစားေတြနဲ႔ နန္းေတာ္ထဲက တိတ္တဆိတ္ထြက္လာၿပီး ၿမိဳ႕အတြင္း၀င္လာခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီလိုလာခဲ့ၾကရာက လမ္းမွာသမင္အေသတစ္ေကာင္ပုခံုးေပၚထမ္းၿပီး ေတာထဲက ျပန္လာတဲ့ မုဆိုးတစ္ေယာက္ကို ကံအားေလွ်ာ္စြာေတြခ့ဲၾကတယ္။ ကာလီဒါသက ၀မ္းသာအားရနဲ႔ “ ၿမိဳ႕ထဲအထိ သြားစရာမလိုေတာ့ဘူး၊ ဒီေနရာမွာပဲ က်ေနာ့္စကားအတြက္ သက္ေသျပလို႔ရၿပီ” လို႔ ဘုရင္ႀကီးကိုေျပာလိုက္တယ္။ ဘုရင္ႀကီးလဲ ကာလီဒါသေလွ်ာက္ထားခ်က္ကို စိတ္၀င္တစားနားေထာင္ၿပီး ဘယ္လိုမ်ားသက္ေသျပမလဲဆိုတာကို သိခ်င္ေနတယ္။
သားေကာင္ပုခံုးထမ္းလာတဲ့ မုဆိုးအနားသြားၿပီး ကာလီဒါသက “ေဟ့လူ၊ ခင္ဗ်ားဘာျဖစ္လို႔ ေခြးအေသေကာင္ႀကီး ပုခံုးေပၚထမ္းလာရတာလဲ” လို႔ေမးလိုက္တယ္။ မုဆိုးက စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးျဖစ္ၿပီး “ဒါ ေခြးအေသေကာင္မဟုတ္ဘူးဗ်ာ့၊ သမင္၊ သမင္၊ အခုမွ ေတာထဲက ပစ္လာတဲ့ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္သမင္ဗ်ာ့”လို႔ ျပန္ေအာ္လုိက္တယ္။ ကာလီဒါသကလဲ “က်ဳပ္မ်က္စိကေတာ့ ေခြးအေသေကာင္လို႔ ျမင္တာပဲဗ်ာ့” ဆိုၿပီး ခပ္တည္တည္နဲ႔လွိမ့္လိုက္တယ္။ အဲလိုေျပာၿပီး ဘုရင္ႀကီးနဲ႔ ကာလီဒါသတို႔ဟာ အဲဒီမုဆိုးအရင္ သူသြားမည့္လမ္းေၾကာင္းအတိုင္းသြားၿပီး တစ္ေနရာမွာ အ၀တ္အစားေတြေျပာင္းလဲ၀တ္ဆင္၊ ရုပ္ေဖ်ာက္ၿပီး မုန္႔ဆိုးကို ေစာင့္ေနၾကတယ္။ ေတြ႔တဲ့အခါက်ေတာ့ ကာလီဒါက “ေဟ့မုဆိုးႀကီး၊ ခင္ဗ်ားက ဘာျဖစ္လို႔ ဆိတ္ကို သတ္ၿပီးထမ္းလာရတာလဲ၊ အဲဒါ ခင္ဗ်ားပိုင္တဲ့ဆိတ္ေကာ ဟုတ္ရဲ႕လား၊ သူမ်ားဟာဆိုရင္ တရားအစြဲခံေနရဦးမယ္ေနာ္” လို႔ေျပာလိုက္တယ္။ မုဆိုးလဲ စိတ္ဆိုးၿပီး “ခင္ဗ်ား ဘာေတြေလွ်ာက္ေျပာေနတာလဲ၊ ဒါ ဆိတ္မဟုတ္ဘူးဗ်ာ့၊ ေတာထဲက ပစ္လာတဲ့ သမင္၊ သမင္” လို႔ေျပာလိုက္တယ္။ ကာလီဒါသကလဲ အထက္မွာ သူေျပာတဲ့အတိုင္း “က်ဳပ္မ်က္စိကေတာ့ ဆိတ္အေသေကာင္လို႔ျမင္တာပဲဗ်ား” လို႔ျပန္ေျပာလိုက္ျပန္တယ္။
ဒါေပမဲ့ မုဆိုးစိတ္ထဲမွာေတာ့ “ခုနားကလမ္းမွာေတြ႔ခဲ့တဲ့ လူတစ္ေယာက္က ငါထမ္းလာတဲ့ သမင္အေသကို ေခြးအေသေကာင္လို႔ ေျပာတယ္။ အခုဒီလူက်ေတာ့ ဆိတ္အေသလို႔ေျပာေနျပန္ၿပီ၊ ငါထမ္းလာတာ သမင္ေကာဟုတ္ရဲ႕လား” လို႔ သံသယ၀င္သြားတယ္။ ကာလီဒါသနဲ႔ ဘုရင္ႀကီးလဲ မုဆိုးထက္ဦးေအာင္ ခပ္သြက္သြက္သြား၊ အ၀တ္အစားလဲ၊ ရုပ္ေဖ်ာက္ၿပီး မုဆိုးလာရာလမ္းေၾကာင္းေပၚက ေစာင့္ေနလိုက္ၾကတယ္။ မုဆိုးႀကီးအနားေရာက္လာတဲ့အခါက်ေတာ့ မသိေယာင္ေဆာင္ၿပီး “မုဆိုးႀကီး၊ ခင္ဗ်ားပုခံုးေပၚထမ္းလာတဲ့ ေတာ၀က္ႀကီးက အႀကီးႀကီးပါလား၊ ပိတ္သာခ်ိန္အေတာ္မ်ားမ်ားရမွာပဲေနာ္” လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ မုဆိုးႀကီးလဲ စိတ္မဆိုးေတာ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူ႔စိတ္ထဲမွာ ေၾကာက္လာတယ္။ သူထမ္းလာတဲ့ သမင္အေသေကာင္ကို လမ္းေတြ႔တဲ့လူတိုင္းက တစ္ေယာက္တစ္မ်ိဳးစီေျပာေနၾကတဲ့အေပၚမွာ ယံုၾကည္မူေတြ၀င္လာၿပီး သူထမ္းလာတဲ့အေကာင္ဟာ နာနာဘာ၀တစ္ေကာင္ေကာင္က အမ်ိဳးမ်ိဳးဖန္ဆင္းလိုက္လာတယ္လို႔ ထင္သြားတယ္။ အဲဒီလိုထင္လိုက္တာနဲ႔ ၾကက္သီးေမႊးညင္းေတြ ဘာေတြထၿပီး ထမ္းထားတဲ့ သမင္အေသေကာင္ကို ပစ္ခ်ၿပီး သူ႔အိမ္ကို တန္းေျပးေတာ့တာပါပဲ။
ကာလီဒါသလဲ ဘုရင္ႀကီးကိုလွည့္ၾကည့္လိုက္တယ္။ ဘုရင္ႀကီးလဲ ကာလီဒါသရဲ႕စကားကို ေထာက္ခံၿပီး “ထပ္ခါတလဲလဲ ေျပာဖန္မ်ားတဲ့ မုသားစကားတစ္ခြန္းဟာ လူေတြရဲ႕စိတ္ထဲမွာ အမွန္လို႔ ထင္ေယာင္ထင္မွားျဖစ္တတ္ပါလား” လို႔မွတ္ခ်က္ျပဳလိုက္တယ္။
